به هنگام بازدید از یک بیمارستان روانى از روانپزشک پرسیدم: شما چطور مى‌فهمید که یک بیمار روانى به بسترى شدن در بیمارستان نیاز دارد یا نه؟ روانپزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب مى کنیم و یک قاشق چایخورى، یک فنجان و یک سطل جلوى بیمار مى‌گذاریم و از او مى‌خواهیم که وان را خالى کند
من گفتم: آهان فهمیدم. آدم عادى باید سطل را بردارد چون بزرگتر است.
روانپزشک گفت: نه آدم عادى درپوش زیر آب وان را بر مى‌دارد. شما مى‌خواهید تختتان کنار پنجره باشد؟
تفسیر:
1.راه حل همیشه در گزینه هاى پیشنهادى نیست
2.در حل مشکل و در هنگام تصمیم گیرى هدفمان یادمان نرود. در حکایت فوق هدف خالى کردن آب وان است نه استفاده از ابزار پیشنهادى
3.همه راه حل ها همیشه در تیر رس نگاه نیست...